WPROWADZENIE

Ozon (O3), gaz odkryty w połowie XIX wieku, to cząsteczka składająca się z trzech atomów tlenu o strukturze niestabilnej dynamicznie z powodu obecności stanów mezomerycznych. Gaz jest bezbarwny, ma gryzący zapach i wybuchowy w postaci płynnej lub stałej. Jego okres półtrwania wynosi 40 minut w 20 ° C i około 140 minut w 0 ° C. Jego podstawową funkcją jest ochrona człowieka przed szkodliwym działaniem promieniowania UV. Ozon występuje w ilości mniejszej niż 20 μg / m3 od powierzchni Ziemi w stężeniach doskonale zgodnych z życiem. Chociaż O3 ma niebezpieczne skutki, naukowcy uważają, że ma wiele efektów terapeutycznych. Powstanie precyzyjnych medycznych generatorów O3 dopiero niedawno pozwoliło na ocenę mechanizmów, działania i możliwej toksyczności O3 w badaniach klinicznych. Ozon ma zdolność utleniania związków organicznych i dobrze znany toksyczny wpływ na drogi oddechowe, jeśli jest obecny w smogu. W zastosowaniach medycznych gaz wytwarzany z tlenu klasy medycznej jest podawany w precyzyjnych dawkach terapeutycznych, a nigdy przez inhalację, i twierdzi, że ma doskonałe właściwości zdrowotne w próchnicy zębów, obniża poziom cholesterolu we krwi i stymuluje reakcje przeciwutleniające, modyfikuje natlenienie mięśni spoczynkowych i jest stosowany w leczeniu uzupełniającym zespołów niedotlenienia i niedokrwienia.

HISTORIA TERAPII OZONEM

Terapia ozonem była stosowana i szeroko badana od wielu dziesięcioleci. Jego efekty są sprawdzone, spójne i przy minimalnych skutkach ubocznych. Medyczny O3, używany do dezynfekcji i leczenia chorób, istnieje od ponad 150 lat. Stosowany w leczeniu infekcji, ran i wielu chorób, skuteczność O3 została dobrze udokumentowana. Był używany do dezynfekcji wody pitnej przed przełomem ubiegłego wieku. Wiadomo, że ozon leczy aż 114 chorób. Terapia ozonem jest stosowana od XIX wieku, aw 1896 roku genialny Nikola Tesla opatentował pierwszy generator O3 w Stanach Zjednoczonych, tworząc później „Tesla Ozone Company”. Podczas pierwszej wojny światowej (1914-18) lekarze zaznajomieni z właściwościami przeciwbakteryjnymi O3 i przy niewielu innych dostępnych im środkach medycznych zastosowali go miejscowo na zakażone rany i odkryli, że O3 nie tylko leczy infekcję, ale ma również właściwości hemodynamiczne i przeciwzapalne. Pod koniec lat osiemdziesiątych pojawiły się doniesienia, że niemieccy lekarze z powodzeniem leczyli pacjentów z HIV za pomocą 03-AHT (autohemoterapia). Nie było wówczas farmakologicznego leczenia HIV i obawiano się pandemii, więc władze kanadyjskie zezwoliły na badanie w celu sprawdzenia bezpieczeństwa i skuteczności 03-AHT u pacjentów z AIDS. Ozon okazał się obiecujący w testach in vitro. Ozon okazał się skuteczny w dezynfekcji pozaustrojowych próbek krwi HIV; niestety dla pacjentów z AIDS, 03-AHT okazał się nieskutecznym leczeniem in vivo.

Ozon jest naturalnie występującą, bogatą w energię cząsteczką o unikalnych właściwościach fizykochemicznych i biologicznych, co sugeruje możliwą rolę w terapii SARS, w monoterapii lub, bardziej realistycznie, jako dodatek do standardowych schematów leczenia. Ze względu na nadmiar energii zawartej w cząsteczce O3 jest teoretycznie prawdopodobne, że O3, w przeciwieństwie do dostępnych obecnie opcji przeciwwirusowych specyficznych dla organizmu, będzie skuteczny w całym spektrum genotypu i podtypu SARS.

Inaktywacja bakterii, wirusów, grzybów, drożdży i pierwotniaków: Terapia ozonem zaburza integralność otoczki komórki bakteryjnej poprzez utlenianie fosfolipidów i lipoprotein. W grzybach O3 hamuje wzrost komórek na pewnych etapach. W przypadku wirusów O3 uszkadza kapsyd wirusa i zakłóca cykl rozrodczy, zakłócając kontakt wirusa z komórką w wyniku peroksydacji. Słabe powłoki enzymatyczne na komórkach, które czynią je podatnymi na inwazję wirusów, czynią je podatnymi na utlenianie i eliminację z organizmu, który następnie zastępuje je zdrowymi komórkami.

Terapia ozonem powoduje wzrost szybkości glikolizy krwinek czerwonych. Prowadzi to do pobudzenia 2,3-difosfoglicerynianu, co prowadzi do zwiększenia ilości tlenu uwalnianego do tkanek. Ozon aktywuje cykl Krebsa, zwiększając oksydacyjną karboksylację pirogronianu, stymulując produkcję ATP. Powoduje również znaczną redukcję NADH i pomaga w utlenianiu cytochromu C. Stymuluje produkcję enzymów, które działają jako zmiatacze wolnych rodników i ochraniacze ścian komórkowych: peroksydazy glutationowej, katalazy i dysmutazy ponadtlenkowej. O3 pobudza również produkcję prostacyliny, środka rozszerzającego naczynia krwionośne.

Aktywacja układu odpornościowego: Ozon podawany w stężeniu od 30 do 55 μg / cm3 powoduje największy wzrost produkcji interferonu i największą produkcję czynnika martwicy nowotworu oraz interleukiny-2. Wytwarzanie interleukiny-2 uruchamia całą kaskadę kolejnych reakcji immunologicznych.